No.33

Een jaar geleden

Wakker worden, maar nog zonder kracht om je ogen open te doen.
Kermen van de pijn. Meer pijnstillers.
Rillen van de kou na urenlange (?) onderkoeling op de operatiekamer.
Ze praten over je.
Het is toch een tomie geworden, zegt ze tegen je. Wat is een tomie? Geen kracht om het te vragen, maar dat hoeft ook niet. Het woordje “toch” verraadt het al: de kleine kijkoperatie is “toch” een grote buikoperatie geworden.
“Mevrouw, u maakt zich te druk”.
“Ik weet het, ik zal rustiger zijn”. Waar komt die wijsheid vandaan?
Eenmaal bij positieven – nu ja, de ogen zijn open – word je naar de kamer gereden. Niets dagopname, het is nu 5 dagen ziekenhuis geworden. Er zijn drie anderen, maar die doen er nu niet toe. Te suf. Gordijn dicht.
Eeuwige dank aan de verpleger die ja aan het eind van de dag een glas siroop komt brengen: de suikers zijn de eerste voedingsstoffen voor het lichaam om aan te sterken. Heerlijk, na een dag alleen maar water. Een verademing.

Een paar dagen later denk je dat je nooit van je levensdagen meer siroop zult drinken, het komt je de strot uit. Je tanden plakken aan elkaar.
Je hebt de verpleging inmiddels ingedeeld: gezellige en zakelijke.
Zaaldokters en verpleegsters vragen of je al windjes laat. Dat is belangrijk, want de darmen moeten weer op gang komen. Er is in ieder geval één kamergenoot die hier absoluut geen problemen mee heeft.
Plastic matras, plastic hoofdkussen, wekenlang alleen op je rug liggen, want op je zij doet teveel pijn.
Lachen, hoesten, kuchen. Het doet allemaal pijn.
Niesen is absoluut fataal.
Voorzichtig opstaan. Brandende pijn in de buik.
Vuur.
Scheermesjes.
Snel weer gaan liggen.
Speldenprikken en jeuk waar je niet bij kunt, als het litteken begint te genezen.

Een jaar later

Ik heb al deze herinneringen ver weg gestopt. Waarom blijven stilstaan bij iets dat voorbij is? Dit was eens, maar nooit weer. Het is geweest, maar nu afgesloten.

Maar toch…
Kleren van voor de operatie passen nog steeds niet.
De buikspieren blijven opspelen bij het sporten.
De huidzenuwen rondom het litteken zijn nog steeds niet helemaal genezen.

Controle.
De echoscopiste kijkt me meewarig aan.
De arts vertelt de uitslag.

Het moet opnieuw!

De herinneringen komen weer naar boven.
Ik voel me even wat uit het veld geslagen…