“De wereld verging niet…”
Boekendwang
Of een verhaal wel of niet de moeite van het lezen waard is, daar waag ik me niet aan. Ik lijd zelf namelijk aan een soort dwangneurose, die inhoudt dat ik altijd wil weten hoe het afloopt. Ongeacht wat ik van het boek vind, worstel ik me door alle pagina’s heen, net zolang tot ik weet hoe het eindigt. En o wee als het niet eindigt zoals ik zou willen! Maar dat is weer een ander verhaal…
Boek: Lokaas van Lee Child
Lokaas heb ik in ieder geval helemaal uitgelezen, alle 400 pagina’s met kleine letters. Het gaat over een ex-soldaat, die natuurlijk supergoed is in alles wat hij doet. Toevallig raakt hij in een situatie betrokken waarin hij een dame in nood moet redden. Nu ja, dame… Ze is een superaantrekkelijke jonge en stoere vrouw. Uit de beschrijving blijkt dat haar karakter nog perfecter is dan de uiterlijke kenmerken van een barbie – en we weten allemaal hoe vaak een vrouw van vlees en bloed daaraan voldoet. En als we het dan toch over uiterlijk hebben: ook in dat opzicht is ze helemaal fantastisch. Natuurlijk valt onze held als een blok voor haar.
Rationeel
Het leven van de ex-soldaat is heel rationeel ingedeeld. Koelbloedig gaat hij met elke situatie om. Als hij schiet, krijgen we pagina-lange beschrijvingen van de precieze vlucht van de rondvliegende kogels: over hoe lang het duurt voordat de kogel de loop verlaat, welke boog de kogel vervolgens maakt onder invloed van de zwaartekracht, na hoeveel halve secondes het slachtoffer wordt geraakt, etc. En ook de details over hoe ver het bloed vervolgens spat worden niet weggelaten. De dappere ex-soldaat heeft het allemaal al vaak meegemaakt.
De missie – het redden van de aantrekkelijke jonge vrouw – wordt bijna dwangmatig uitgevoerd. Hij is immers een soldaat, het is zijn werk om mensen te redden, en dus zal hij haar redden. Koste wat het kost.
Verrassend emotioneel
Er zijn een aantal lichamelijk intieme momenten, maar toch vertelt ze hem aan het einde van het boek dat er al een ander in haar leven is, met wie ze verder wil. Helaas voor hem. Zoals met alles gaat de ex-soldaat ook hier heel rationeel en koelbloedig mee om. Hij haalt zijn schouders op, kijkt de helikopter na waarin ze vertrekt en gaat dan verder met zijn leven. Maar vlak voor dit nuchtere einde staat een zinnetje, dat stiekem toch verklapt hoezeer hij emotioneel geraakt wordt:
“De wereld verging niet. Het voelde alleen maar zo.”
En dat vind ik toch wel heel erg mooi.
Gelukkig laat de schrijver op onnavolgbare wijze zien hoe eenvoudige mannen geraakt kunnen worden door het eenvoudig wegvliegen van de perfecte vrouw. Gelukkig gebeurt dat net zo vaak als er perfecte vrouwen zijn die al een ander hebben (allemaal overigens, maar dat zegt nog niets over het aantal).
Dank voor de recentie en het in één zin verpakken van het thema. Scheelt me een hoop leeswerk.
Patrick said this on October 7th, 2007 at 18:32